Kritička percepcija vremena i sredine, sagledana kroz prizmu umetničkog dela, često nema dopadljivo lice. Odjek poruka izrečenih na taj način oduvek je bio snažan i za sobom ostavljao viševekovni eho. Brojgelova Zemlja dembelija ili Bošov Vrt uživanja samo su dve slike iz istorije umetnosti, u ovom slučaju uzete kao paradigme navedenog odnosa, koje i danas izazivaju snažne reakcije. Taj svojevrsni dijalog koji umetnici kroz svoje delo imaju sa prošlim/sadašnjim vremenom i pojavnostima koje ono nosi, umetnosti daju ono što se danas naziva „angažovani” karakter. Nošena takvim saznanjima, koja se istovremeno podudaraju i sa njenim senzibilitetom, Milica Kojčić se takođe opredelila da u aktuelnom trenutku nađe povod za građenje svoje poetike koja daje moralnu osudu društvenih anomalija. Angažovani stav njene umetnosti uporište ima u svakodnevnom životu ogoljenom do srži. Ona kroz svoje delo daje vlastiti „doživljaj-tumačenje” nekih pojava u društvu, ali ne sa ciljem da to bude reprodukovanje istih, već da se na likovno sarkastičan način tretira određena pojava sa akcentom na psihološkoj dimenziji dela.
Ceo slikarski univerzum Milice Kojčić prožet je brigom za čoveka, koji je i centralna figura kompozicija. Bilo da je sam, u grupi ili okružen životinjama, svaki taj čovek je nosilac određene društvene klime. To je jedan poseban svet figura koje i kada su prikazane u pokretu deluju statično, čak mumificirano, kao manifestacije opšteg stanja duha jednog hedonistički orijentisanog društva u kojem se vode bezsadržajni, pozerski životi. Deformisane fizionomije dodatno unose dozu uznemirenosti, ali kao takve poseduju neposrednost saopštavanja. Neme i vanvremenske figure neminovno nameću podtekst umetničkog dela kao jedan od krucijalnih momenata prilikom analize radova, što od posmatrača traži diskurzivan prodor u njihovu suštinu. Turobna stanja duše imaju svoj odraz u tim figurama čija pojavnost ima analogiju sa slovenskom mitologijom i fantastičnim sadržajima preuzetim iz literature.
Svi Milicini radovi su nosioci određenih poruka. Ona voli široke površine koje deluju svojom monumentalnošću. Multipliciranje oblika zajedno sa velikim formatom slika takođe doprinosi utisku monumentalnosti, koja neminovno sa sobom nosi i brigu za kompoziciju, za raspored figura u slici i njihove međusobne odnose. Perspektiva je svesno zanemarena usled težnje da se slika svede na dvodimenzionalne kolorističke plohe i njeno simboličko značenje. Dominantna siva kao metafora potištenosti u simbiozi je sa plavom kao bojom velikog bezdana i praznine, dok sablasno delovanje bele i povremeno prisutni crveni akcenti potenciraju efekat delovanja kontrastno postavljenih površina. Očito, kolorit je harmonizovan u jednostavnim i strogim odnosima koji imaju funkciju strukturisanja kompozicije. Takođe, upotrebljena skala boja obuhvata i niz različitih vrednosti, od likovnih završno sa psihološkim, a suptilna gradacija tonova unutar jedne površine pojačava i smanjuje intenzitet boja u zavisnosti od efekta koji se želi postići. Na nekim radovima do izražaja dolazi interesovanje za fakturu ali se uvek insistira na čvrstim i definisanim formama, jer one su te koje čine kompozicionu arhitektoniku. Ne treba zanemariti ni ulogu naziva (Pokajanje, Ljudi i tereti, Krivda i Pravda, Globalna vežba itd.), koji vrlo sugestivno učestvuju u percepciji dela. Povremeno su prisutne i reminiscencije na biblijske teme, koje postavljaju nove likovne situacije u kojima je naglašenija plastičnost formi, ali one zajedno sa ostalim slikama predstavljaju homogenu celinu.
Društveni problemi kojima se Milica bavi vrlo direktno su iskazani već u samim nazivima radova. Oni se u sadržajnom kontekstu vrlo plastično mogu ispratiti na svakoj kompoziciji. Jedna od najzastupljenijih u Milicinom stvaralaštvo jeste tema Ljudi i tereti. Kompleksnost ovog sadržaja se može posmatrati na više nivoa a najvidljiviji je fizički teret koji se nalazi na leđima. Nekad je opterećenje oličeno u drugoj figuri, povremeno ima formu zavežljaja, a prisutne su i situacije kada se breme ne može videti golim okom. Često su pod težinom tereta figure savijene ali nikada ne padaju jer nagon za samoodržanjem odnosi prevagu. Sve te predstave su depersonalizovane, izbegava se lični nivo i sve se prevodi na opšti, kolektivni kao univerzalni problem. Na likovnom planu umetnica to rešava prvenstveno kroz monohromnost površina, koje imaju ulogu jednog od kompozicionih oslonaca i odsustvo detalja koji bi dali lični karakter kompoziciji. Upravo je jednoobrazni fon jedan od likovnih načina da se izbegne datovanje predstavljene radnje, čemu umetnica teži. Između ostalog, hromatska kompaktnost predstavi daje univerzalni, vanvremenski karakter jer teme kojima se Milica bavi nisu karakteristične samo za naše vreme. Kompozicije sa drugim motivskim sadržajem poput teme Krivda i Pravda takođe su građene po istom principu, u kojem su likovni i sadržajni nivo slike u potpunosti saživljeni, što slici daje zaokruženu punoću. Na ovim slikama nezaobilazni element rekvizitarijuma je vaga. Upotrebom predmeta koji svojim značenjem direktno aludiraju na poruku slike, autorka dodatno akcentuje fabulu a sinonim celokupnog opusa Milice Kojčić jeste da daje jasnu poruku. Njene slike pružaju istinu, prodornu i jasnu, što potvrđuje apostrofiranu Sezanovu misao.
Pol Sezan